Ingesponnen in de draden van een cocon
Lijk ik verstrikt geraakt in het web van mijn illusies
Ervaar even geen zicht meer op bestemming en oorsprong
Voel het sterven van desillusies
Niets meer te doen of te laten
Wat me rest is zijnde me op het onbekende te verlaten
En een allesomvattend nemen van dit besloten alleen
Zonder te weten waartoe en waarheen
En precies daar herinner ik mij
Het hart gaat van binnenuit open
Het proeven alleen al maakt een beweging vrij
Werpt een venster van licht, doet me minder wanhopen
Vergeten was ik dit oerverlang
Een uitreiken naar die nabije andere
Ze werd overwoekerd door oude pijn en bang
Is het nu tijd voor transformatie en veranderen?
Is het waar?
Ligt de sleutel in de symbiose voor me klaar
Is het wachten op mijzelf die komt naar buiten?
Zodat ik in de ontmoeting het slot van mijn hart kan ontsluiten?
De Bron van kracht ervaren van hechten en verbinden
En het risico voelen erin te verslinden
Lief te hebben ipv op terugtrekken en wilskracht gaan
Kijk ik mijn verlangen met liefde aan
Ik reik uit in verbinding
Wonderlijk genoeg transformeer ik simultaan
Samenvallend krijgt mijn zijn vleugels
Smelt mijn hart, mijn vuur gaat aan
Anka Steinfort